Περαστικός βλέπεις τη Μάνη σε τρεις ημέρες, περπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις τη ψυχή της θέλεις τρεις ζωές. Μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της…
Η Μάνη είναι η χερσόνησος της Πελοποννήσου που ορίζεται από την οροσειρά του Ταΰγετου και το ακρωτήριο Ταίναρο, το νοτιότερο άκρο της ηπειρωτικής Ελλάδας. Το βορειοδυτικό τμήμα της ανήκει διοικητικά στη Μεσσηνία (Έξω ή Μεσσηνιακή Μάνη) ενώ το νοτιοδυτικό και το ανατολικό ανήκουν στη Λακωνία (Μέσα ή Λακωνική Μάνη). Μια διακριτή διαφορά μεταξύ των δύο παρατηρείται στα επίθετα των ντόπιων που στη Μέσα καταλήγουν συχνά σε “-άκος”, ενώ στην Έξω σε “-έας”.
Η Μάνη στους αιώνες
Αν και είναι ένας τόπος κυρίως ορεινός και τραχύς, άνυδρος και άγονος, γι’ αυτό και αραιοκατοικημένος διαχρονικά, τα ευρήματα δείχνουν ότι η Μάνη πρωτοκατοικήθηκε στην παλαιολιθική εποχή. Πρώτοι της κάτοικοι ήταν οι Λέλεγες και ακολούθησαν οι Αχαιοί.
Τον 12ο αιώνα πΧ, οι Δωριείς κατέφτασαν στη Λακωνία και με έδρα τη Σπάρτη έγραψαν το πρώτο σημαντικό κεφάλαιο στην ιστορία της περιοχής. Πόλεις της Μάνης, όπως η Καρδαμύλη και το Οίτυλο, αναφέρονται από τον Όμηρο, ενώ ο μύθος θέλει την Ωραία Ελένη της Σπάρτης και τον Πάρι να περνούν την πρώτη νύχτα τους μαζί στο νησάκι της Κρανάης, απέναντι απ’ το Γύθειο.
Κατά την Ελληνιστικά χρόνια, μετά τη συνθηκολόγηση των Σπαρτιατών η περιοχή πέρασε σε Ρωμαϊκή κατοχή και γνώρισε περίοδο ακμής. Διοικητικά, οργανώθηκε ως ομοσπονδιακή συμπολιτεία με την ονομασία “Κοινό των Ελευθερολακώνων” στην οποία συμμετείχαν 18 πόλεις με πρωτεύουσα το Γύθειο. Το “Κοινό” άντεξε για περίπου 2 αιώνες.
Οι μανιάτες έγιναν χριστιανοί τον 9ο αιώνα μΧ στα χρόνια του Βυζαντίου. Η περιοχή πέρασε από τα χέρια των Βυζαντινών στα χέρια των Φράγκων, ξανά στους Βυζαντινούς και από εκεί στους Οθωμανούς.
Κατά την Τουρκοκρατία οι μανιάτες αντιστάθηκαν δυναμικά στους Τούρκους και με σύμμαχο το δύσβατο του τόπου τους, διατήρησαν εν μέρει την αυτοδυναμία τους. Γι’ αυτό και η Φιλική Εταιρεία θεώρησε τη Μάνη ιδανικό μέρος για την έναρξη του απελευθερωτικού αγώνα, στον οποίο οι ντόπιοι έδωσαν σώμα και ψυχή, όπως σε κάθε πατριωτικό αγώνα στον οποίον συμμετείχαν.
Λένε για τη Μάνη…
Ότι περαστικός τη βλέπεις σε τρεις ημέρες, περιπατητής σε τρεις μήνες και για να δεις τη ψυχή της θέλεις τρεις ζωές. Μία για τη θάλασσα, μία για τα βουνά της και μία για τους ανθρώπους της.
Μέρος της ιστορίας των ανθρώπων της Μάνης είναι και η οικογένεια μας. Στα πρώτα χρόνια της οθωμανικής επέλασης, ο ευγενής Πέτρος (Πιέρρος) Μέδικος φεύγει από το Ναύπλιο και βρίσκει καταφύγιο στη Μάνη. Όταν δολοφονείται σε ενέδρα, η γυναίκα του φυγαδεύεται στο Οίτυλο όπου γεννά τον γιό του και τον ονομάζει Πέτρο (Πιέρρο).
Ο Πέτρος παντρεύτηκε τελικά την κόρη του Ιωάννη Παλαιολόγου, τελευταίου διοικητή της Μάνης, και απόκτησαν μαζί 6 παιδιά. Απόγονοι ενός από αυτά, του Ραζέλου Μέδικου, είμαστε και εμείς, τα μέλη της οικογένειας Ρουμπέα. Και το Brazzo di Maina είναι μέρος της μανιάτικης κληρονομιάς μας.
Το Brazzo di Maina βρίσκεται στην Δυτική Μάνη, πάνω από τον γραφικό κόλπο του Νέου Οιτύλου. Πέρα όμως από την απευθείας σύνδεσή του με το παρελθόν του τόπου μας, είναι και το ιδανικό ορμητήριο για να περιηγηθείτε την ιστορική χερσόνησο. Να γνωρίσετε κάθε γωνιά της και να δείτε από κοντά τα μέρη όπου οι μανιάτες έγραψαν το δικό τους θαυμαστό κεφάλαιο στην μακρά ελληνική ιστορία.